Wat een verfoeilijke gewoonte is het toch, om elke CD van een etiketje te voorzien… Neem nu deze “Americana”…wat steekt daar eigenlijk achter? Me dunkt: net zoveel of net zo weinig als wat de etiketten “folk” of “world” herbergen. Maar kom, laten we afspreken dat we, in het kader van deze enkele alinea’s “Americana” omschrijven als dat genre, waarin de gewone Amerikaan en zijn belevenissen aan bod komen. Dit gezegd zijnde, het Session Americana-project draait rond songwriter Ry Cavanaugh (en zijn wederhelft Jennifer Kimball) en zijn kompanen Dinty Child, Billy Beard en Jim Fitting, allemaal muzikanten, die gepokt en gemazeld zijn in de Massachusetts scene en die, zo’n vijftien jaar geleden in hun vaste hang out heel informeel songs begonnen uit te wisselen. Dat groede, sneller dan ze verwacht hadden, uit tot een wekelijkse gewoonte en de sessies maakten naam, zodat er rond de vaste kern algauw een clubje “satellieten” begon te zwermen, waar mensen als Jeffrey Foucault, Kris Delmhorst en Duke Levine deel van uitmaken.

Op los-vaste basis en afhankelijk van de tourschema’s van deze of gene, springt nu eens de ene en dan weer de andere mee in de dans en werpen ze zich op de erfenis van de Amerikaanse songschrijvers, oud of jong. Naar ik uit de bijgeleverde persnota bij deze plaat lees, is deze hun zevende CD en die concentreert zich, zoals de titel aangeeft, op het Noordoosten van de Verenigde Staten: de kandidaat-gasten werd gevraagd songs te suggereren, met roots in of links naar New England, dat deel dat wij wel eens met Yankees durven te associëren en dat eigenlijk de wieg is van wat we vandaag als “de USA” kennen. De respons van de vrienden was kennelijk nogal ruim en zo komt het dat je de band op deze plaat elf songs hoort (her)interpreteren, sommige overbekend, andere een tikkeltje meer in de categorie “verborgen parels” onder te brengen.

Geopend wordt met “Riding on a Railroad” van James Taylor, oorspronkelijk uit diens “Mud Slide Slim and the Blue Horizon”-LP, waarna bij de grote Bill Morrissey “You’ll Never Get To Heaven” geleend wordt en je je als luisteraar afvraagt waarom die mens hier nooit méér bekendheid kreeg. Bekendheid genoten The Pixies hier zeker wel en de op piano steunende versie, die hun “Here Comes Your Man” hier meekrijgt, laat horen wat voor een straffe song dat toch wel is. Amy Correia, van wie “You Go Your Way” gebracht wordt, geniet hier ook niet de aandacht die ze verdient, in tegenstelling tot de veel te vroeg overleden Mark J. Sandman van Morphine, uit wier laatste plaat titelnummer “The Night” geplukt werd. “Trip Around The Sun” kennen we wellicht allemaal in de versies van Jimmy Buffett of Martina McBride, maar ik vind deze bewerking de perfecte aanleiding om Stephen Bruton’s origineel -op zijn “Nothing But the Truth-plaat- nog eens uit de kast te halen.

Van Donna Summer komt “Dim All The Lights”, uit haar nog altijd geweldige “Bad Girls”-album en wie in 1976 min of meer jong was, herinnert zich maar al te goed wat Jonathan Richman’s “Roadrunner” destijds teweeg bracht. Patty Griffin’s “Goodbye” is veel recenter en veel minder bekend, maar wel een bijzonder straffe song uit dat heerlijke “Flaming Red”-album van haar. Dé verborgen parel van de plaat lijkt me “Driving” te zijn, een song van ene Chris Pappas, de drijvende kracht achter “The Everyday Visuals”, van wie u absoluut het Youtube-clipje van “Florence Foster Jenkins” moet bekijken. De fysieke CD wordt afgesloten met “Merrimack County” van de grote Tom Rush, komt uit de gelijknamige elpee uit 1972, waar ook “Mink Julip” en “Wind on the Water” op stonden, terwijl de downloadversie nog drie extra songs schijnt te bevatten, waar ik helaas geen zicht op heb.

Hoe dan ook: dit is een heel leuke, pretentieloze Americana-plaat, die, naast het feit dat ze verreweg de meeste van de gecoverde songs alle eer aandoet, nog een andere, misschien zelfs grotere verdienste heeft: ze herinnert je aan al de originelen, die je eindelijk nog eens uit de rekken moet halen. Zo geschiedde ten huize van ondergetekende en dat zorgde voor heel fijne, zij het niet van nostalgie gespeende, uurtjes !

(Dani Heyvaert)